Հոկտեմբերի 27-ին Ազգային ժողովում «ՀՀ 2026 թվականի պետական բյուջեի մասին» օրենքի նախագծի քննարկման ժամանակ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց․ «2026 թվականը վճռական նշանակություն է ունենալու խաղաղության համար...
Հոկտեմբերի 27-ի մասին շատ է խոսվում, բայց մի կարևոր հարցադրում աչքաթող է արվում. ո՞վ ձևավորեց այն մթնոլորտը, որի պայմաններում ինչ-որ փառամոլ ոչնչություններ ձեռք բերեցին վստահություն, որ Վազգենին սպանելով կկատարեն հայ ժողովրդի կամքը...
Նա հիմա կանգնած է ոչ թե պատուհանի մոտ, այլ իր հոգու ամենախավար անկյունում, որտեղ ժամանակն անշարժ է, իսկ ցավը՝ անմիջական ու լուռ ընկեր, որտեղ խեղդվում է հոգին քայքայող արդարության ծարավից...
Երեկ Հանրայինի եթերում ուշադիր հետևում էի Վաղարշապատ խոշորացված համայնքի ավագանու ընտրություններին մասնակցող թեկնածուների բանավեճին, որը, ըստ էության, «բանավեճ» անվանելը, թերևս, չափազանց բարձրագոչ է հնչում...
Տոտալ գաղտնալսումները, դրանցով շանտաժը և դրանց հրապարակայնացումը, որպես կանոն, բերում են անասնական մթնոլորտի և անձնական ողբերգությունների։ Պարտադրվող անասնականացմանը պետք է հակադրվել մարդ և քաղաքացի լինելով...
Կանցնեն տարիներ, և ամեն ոք ու ամեն ինչ իր անունը կստանա։ Այդ ժամանակ բոլորին պարզ կլինի, որ հենց այս օրերին Հայոց Եկեղեցու Արագածոտնի թեմի հոգևորականներն ու նրանց առաջնորդը փառահեղ նոր էջեր են գրել մեր ժողովրդի ազգային և հոգևոր պայքարի պատմության մեջ...
Երբ հենց իր ծննդյան օրը խաբեությամբ ձեռնաշղթաները հագցրին, նրան թվաց՝ մահ կնքեցին իր թևերին։
Հետո․․․ Հետո արճճի պես ծանր դռների շրխկոց, որն իջավ ուղի՜ղ սրտին, անմեղ սրտին ու ինքը դարձավ մեղավոր...
Կարևոր է մեկ բան ազնվորեն խոստովանել, այն, որ Եկեղեցու դեմ այս գործընթացը Հայաստանում հնարավոր եղավ և այժմ ընթանում է՝ արդեն իսկ պարտություն է։ Պարտություն է ո՛չ պատերազմում, բայց՝ կարևոր ճակատամարտում։
Այն ուղիղ կապված է հավաքական Հայաստանի արտաքին քաղաքական դիրքավորման հետ...